Uwaga na wysokie opłaty za spłatę pożyczki w domu
Instytucje finansowe, trudniące się udzielaniem pożyczek - zazwyczaj tych, o niskich wartościach - kuszą cotygodniową niską ratą oraz odbiorem należności w domu pożyczkobiorcy. Niejednokrotnie, za taką usługę, pożyczkodawca nalicza niebagatelne sumy, które przekraczają nawet samą kwotę udzielnej pożyczki.
W świetle prawa, umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą.
Zgodnie z art. 385 1§1 kodeksu cywilnego:
„§ 1. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny”.
Za niedozwolone klauzule umowne, w świetle art. 3851 § 1 k.c., należy uznać takie postanowienie umowne, które pod postacią opłaty pobieranej formalnie na poczet pokrycia kosztów konkretnych czynności, w rzeczywistości stanowią dla pożyczkodawcy źródło dodatkowego zysku, ukrytego przed konsumentem. Opłaty te są zazwyczaj nieekwiwalentne i prowadzą do osiągania przez pożyczkodawcę nieuzasadnionych korzyści kosztem drugiej – słabszej – strony danego stosunku zobowiązaniowego. Takie postanowienia są sprzeczne z dobrymi obyczajami i w sposób oczywisty naruszają interesy konsumenta.
W świetle prawa, umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą.
Zgodnie z art. 385 1§1 kodeksu cywilnego:
„§ 1. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny”.
Za niedozwolone klauzule umowne, w świetle art. 3851 § 1 k.c., należy uznać takie postanowienie umowne, które pod postacią opłaty pobieranej formalnie na poczet pokrycia kosztów konkretnych czynności, w rzeczywistości stanowią dla pożyczkodawcy źródło dodatkowego zysku, ukrytego przed konsumentem. Opłaty te są zazwyczaj nieekwiwalentne i prowadzą do osiągania przez pożyczkodawcę nieuzasadnionych korzyści kosztem drugiej – słabszej – strony danego stosunku zobowiązaniowego. Takie postanowienia są sprzeczne z dobrymi obyczajami i w sposób oczywisty naruszają interesy konsumenta.