Opłata egzekucyjna nie może być powiększona o podatek VAT
Komornik sądowy nie może podwyższyć opłaty egzekucyjnej, pobieranej na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (jedn. tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 1138 ze zm.), o podatek od towarów i usług, tak wynika z Uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27.07.2017 roku podjętej w składzie 7 sędziów. Ww. uchwała ma moc zasady prawnej.
Dotychczas standardem było, iż komornik sądowy ustalając opłatę egzekucyjną powiększał ją o podatek VAT. Dłużnicy niejednokrotnie zaskarżali wysokość ustalonej opłaty, jakkolwiek brak było jednolitej linii orzeczniczej w tej materii, co powodowało rozbieżności w orzeczeniach sądu.
Uchwała z dnia 27.07.2017 roku rozstrzygnęła finalnie spór w tym przedmiocie. Jak wskazał Sąd Najwyższy, opłata przewidziana w art. 49 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, jest opłatą o ściśle sprecyzowanych zasadach obliczania oraz granicy górnej i dolnej. Już samo ujęcie sposobu jej kalkulacji sugeruje, że uzyskany wynik stanowi ostateczną kwotę, którą powinien uiścić zobowiązany podmiot tj. dłużnik.
Przyjęta w polskim prawie konstytucyjna zasada wymagająca ustawowej podstawy obowiązku ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w połączeniu z regułą wyprowadzoną z art. 29a ust. 1 w zw. z ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, że podatek od towarów i usług jest wliczony do należności za dostarczony towar lub świadczoną usługę, powoduje, iż doliczenie podatku do opłaty egzekucyjnej nie jest dopuszczalne bez wyraźnego upoważnienia w przepisie rangi ustawowej.
Obciążenie dłużnika dodatkowym świadczeniem publicznoprawnym wymaga ustawowej podstawy obowiązku spełnienia tego świadczenia przez niego, a nie przez podmiot, który świadczy usługi, za które dłużnik obowiązany jest zapłacić.
Reasumując, komornik sądowy ustalając wysokość opłaty egzekucyjnej nie może powiększyć tej opłaty o należy podatek VAT. Granice wymierzonej opłaty egzekucyjnej określa bowiem ściśle ustawa.
Dotychczas standardem było, iż komornik sądowy ustalając opłatę egzekucyjną powiększał ją o podatek VAT. Dłużnicy niejednokrotnie zaskarżali wysokość ustalonej opłaty, jakkolwiek brak było jednolitej linii orzeczniczej w tej materii, co powodowało rozbieżności w orzeczeniach sądu.
Uchwała z dnia 27.07.2017 roku rozstrzygnęła finalnie spór w tym przedmiocie. Jak wskazał Sąd Najwyższy, opłata przewidziana w art. 49 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, jest opłatą o ściśle sprecyzowanych zasadach obliczania oraz granicy górnej i dolnej. Już samo ujęcie sposobu jej kalkulacji sugeruje, że uzyskany wynik stanowi ostateczną kwotę, którą powinien uiścić zobowiązany podmiot tj. dłużnik.
Przyjęta w polskim prawie konstytucyjna zasada wymagająca ustawowej podstawy obowiązku ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w połączeniu z regułą wyprowadzoną z art. 29a ust. 1 w zw. z ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, że podatek od towarów i usług jest wliczony do należności za dostarczony towar lub świadczoną usługę, powoduje, iż doliczenie podatku do opłaty egzekucyjnej nie jest dopuszczalne bez wyraźnego upoważnienia w przepisie rangi ustawowej.
Obciążenie dłużnika dodatkowym świadczeniem publicznoprawnym wymaga ustawowej podstawy obowiązku spełnienia tego świadczenia przez niego, a nie przez podmiot, który świadczy usługi, za które dłużnik obowiązany jest zapłacić.
Reasumując, komornik sądowy ustalając wysokość opłaty egzekucyjnej nie może powiększyć tej opłaty o należy podatek VAT. Granice wymierzonej opłaty egzekucyjnej określa bowiem ściśle ustawa.
